مقالات تکنولوژی و تجهیزات ابکاری

کنترل آلودگی هوا کارگاه های آبکاری از نگاه متال فینیشینگ 2011 = اسکرابر های تصفیه هوای آلوده 

محدودیتهای تخلیه هوا در چند سال اخیر به علت نگرانی های مربوط به آلودگی هوا بسیار شدیدتر شده اند. مقررات فدرال و ایالتی میزان قابل قبول نشر بسیاری از ترکیبات را کاهش داده اند و این قوانین مرتبا تجدیدنظر می شوند تا منابع آلودگی هوایی بیشتری را تعدیل کنند. منابع مورد نظر محدودیت ها مجبور به کنترل قسمت بزرگی از نشر خود به وسیله دستگاه های کنترل آلودگی هستند. منابع آلودگی دیگر که اختصاصا مورد توجه محدودیت ها نیستند نیز ممکن است لازم باشد میزان انتشار خود به دلیل اثرات موضعی آنها، کنترل شوند. این اثرات می توانند مواردی چون آسیب به دستگاه به علت قرار گرفتن طولانی مدت در معرض هوای تخلیه شده تصفیه نشده، تاثیر انتشار به نواحی به خصوص حساس و تاثیرات شدید به علت محل قرارگیری منبع آلودگی باشند.

تکنولوژی­ها و روش­های کنترل آلودگی هوایی که در ضمن بررسی کنترل نشر آلودگی باید مورد توجه قرار گیرند می­توانند یکی از این سه استراتژی باشند :1.کنترل­های افزودنی، 2.فرمول بندی جدید و یا 3.اصلاح فرآیند. در تعیین درجه کنترل مورد نیاز، هر سه مورد باید به عنوان روش­های کاهش احتمالی در نظر گرفته شوند. معمولا دو روش آخر مورد توجه قرار نمی­گیرند، ولی در نظر گرفتن تمام روش­های کاهشی به نفع کارخانه است.

روش سنتی کنترل آلودگی هوا استفاده از دستگاه­های کنترلی افزودنی است. بعضی از انواع دستگاه­های افزودنی کنترلی کوره­های زباله سوز، کندانسورها، جاذب­های کربنی، تنظیف کننده­ها و فیلتر های پارچه ای هستند. این دستگاه ها در مسیر جریان هوای اگزوز از سوی فرآیند قرار می گیرند و این مزیت را دارند که احتیاج کمی به تغییر در فرآیند اصلی دارند. با این حال این دستگاه ها معمولا هزینه زیادی برای خرید، بکارگیری و نگهداری نیاز دارند و می توانند یک نوع آلودگی (هوا) را به نوعی دیگر از آلودگی (تخلیه آب آلوده یا تولید زباله­های بسیار خطرناک) تبدیل کنند؛ اما، این دستگاه­ها که بعضا آن­ها را "کنترل آخر لوله" می­نامند، در بسیاری موارد ضروری هستند.

نوع مشکل آلودگی، نوع دستگاه افزودنی را مشخص می­کند. در صنایع پوشش­کاری (آبکاری) فلزات، آلاینده­های مورد نظر ترکیبات آلی فرار (VOC ) و غبارهای اسیدی/ قلیایی/ ذرات معلق و بخار ها هستند. منابع رایج VOC ها در پوشش­کاری (آبکاری) فلزات حلال­های موجود در رنگ­ها، روکش­ها و حلال­های پاک­کننده آلی هستند. غبارهای اسیدی/قلیایی در LEVبسیاری از فرآیندهای محلول در آب پوشش­کاری (آبکاری) فلزات وارد می­شوند. همچنین پتانسیل دیگری در انتشار این مواد نیز وجود دارد، مثل ترکیبات سیانید و به مقدار بسیار کم نشر فلزات.

دستگاه­های کنترلی موجود برای هر یک از این مشکلات به دو دسته تقسیم می­شوند-کنترل VOC و کنترل ذرات.

VOC ها، یکی از بزرگترین موارد توجه برای تعدیل آلودگی هوا، نیاز به روش های کنترلی مشکل و پیچیده ای دارند. کوره های زباله سوز و پس سوز ها، مواد آلی را اکسید کرده و به کربن دی اکسید و آب تبدیل می کنند و در بعضی فرآیند های پوشش کاری (آبکاری) دیده می شوند. مشکل از جایی نشئات می گیرد که احتراق به صورت ناقص انجام می گیرد و یا آلاینده هایی جز هیدروکربن های ساده در جریان اگزوز وجود داشته باشند. بسته به نوع VOC در حال کنترل، خود کوره نیز ممکن است نیاز به یک دستگاه کنترلی داشته باشد تا فراورده های نامطلوب احتراق، مثل هیدروژن کلرید در صورت وجود ترکیبات کلردار شده، از بین بروند. مزیت کوره در این است که تحت شرایط مناسب، نگرانی بعدی وجود ندارد. بر عکس، دیگر دستگاه های کنترل VOCآلاینده ها را از بین نمی برند بلکه آن ها را با هدف استفاده مجدد یا از بین بردن جمع آوری می کنند. کندانسورها اینگونه عمل می کنند که جریان هوا را تا جایی سرد می کنند که مواد آلی تبدیل به مایع شده و جمع آوری شوند. جاذب های کربنی جریان آلوده اگزوز را از یک لایه کربن فعال شده {کربن اکتیو} عبور می دهند که مواد فرار را نگه می دارند. سپس کربن توسط حرارت از VOC جدا شده و مواد آلی جمع آوری می شوند.